Hope, Freya, Andrea, Jazzie, Banshee en Susie. Ze passen precies met z'n zessen op de bank. Foto: Karin van der Velden

Hope, Freya, Andrea, Jazzie, Banshee en Susie. Ze passen precies met z'n zessen op de bank. Foto: Karin van der Velden

‘Deze vier honden gaan nooit meer weg’

Algemeen

NIEUW-DIJK - Nadat de honden Magic en Spirit kort na elkaar stierven, wilden Susie Bosveld en haar moeder Andrea Lamers eigenlijk alleen nog maar pleeghonden. Een paar weken na de komst van Banshee werd dat voornemen al opzij gezet. Nu wonen er vier honden bij Susie en Andrea. En er is nog steeds plek voor een pleeghond.

Door Karin van der Velden

Moeder en dochter socialiseren honden voor SOS Dogs, een wereldwijde stichting die ook in Nieuw-Dijk een opvang heeft. Het is niet zo dat alle pleeghonden uiteindelijk een definitief plekje vinden bij Susie en Andrea, er werden in de laatste twee jaar vijf honden succesvol gesocialiseerd en geplaatst. Met hun nieuwe eigenaren is er nog steeds contact en met de honden gaat het goed.
Banshee zou als eerste pleeghond alleen maar gesocialiseerd worden, maar Susie kreeg zo’n bijzondere band met haar dat ze de hond niet meer wilde afstaan. De volgende hond was Hope. Susie zag haar toen ze mee ging met een transport van honden naar Nederland. Toen Hope langs de kant van de weg gevonden werd, was er eigenlijk geen hoop meer. Ze had een heel ernstig ongeluk gehad. Haar linkerachterpoot moest geamputeerd worden en haar staart bleef verlamd. Andrea vertelt: “Ze zag er zo zielig uit. Haar staart leek op een rattenstaart. Alle haren waren eraf. Wij zien nu dat ze op haar manier toch kwispelt en haar staart iets omhoog gaat.”
Ze was zo angstig dat ze moeilijk plaatsbaar was. Dus mocht Hope blijven. “Ze is nu de meest sociale hond van de vier en het is echt een ondeugd”, vertelt Susie. “Omdat ze maar drie poten heeft, is ze eerder moe dan de andere honden. Dan dragen we haar. Maar het gras nat is, wil mevrouw schone poten houden en dan doet ze of ze niet meer verder kan.”

Weggelopen

Samen met twee broers en een zusje kwam Freya naar Nederland. Na socialisatie ging zij naar een gezin die haar een fijn thuis wilden bieden. Dat ging een paar weken goed. Susie: “Ze deden echt hun best, maar die ene keer dat de deur even open bleef, ontsnapte Freya. Ik ben er uiteindelijk naartoe gegaan, heb mijn kleren kapotgescheurd en daarmee een geurspoor voor Frey gemaakt. Op zaterdagmorgen liep ze weg, op maandagmiddag hebben we haar weer gevonden.”
Susie nam Freya weer mee naar Nieuw-Dijk. Ook zij gaat niet meer weg: “In het begin was ze panisch als we gingen wandelen, ze was zo bang dat ze weer weg moest. Pas als we weer bij huis kwamen, ging werd ze weer rustig. Freya heeft heel lang in een te klein kooitje gezeten. Als ze bang is, neemt ze die houding aan. Ze buigt haar kop en trekt haar poten in. We hebben haar moeten leren dat ze ruimte mag pakken.”
Susie had Jazzie al een paar keer bij SOS Dogs gezien: “Ik mocht haar hok niet naar binnen, want ze kon bijten. Er leek geen mogelijkheid om haar te plaatsen, dus werd gevraagd of ze tijdelijk bij ons mocht komen. Dat kon alleen als het goed zou gaan met de andere honden. Gelukkig ging het goed.”
Andrea vertelt dat Jazzie de eerste weken ze niet van haar plek achter de tafel af is geweest: “Na een tijdje kon ik haar door de stoel heen aaien. Toen de buurvrouw met haar kleinzoon op bezoek kwam, vloog Jazzie angstig de achtertuin in. Om haar naar binnen te dragen, moest ik haar optillen. Ik dacht: bijt ze, dan bijt ze. Gelukkig ging het goed. Daarna klonk er ‘s nachts een keer zwaar vuurwerk. Jazzie sliep beneden op de bank, maar rende de trap op en sprong zo bij me in de armen.”
Als het even kan sluipt ze nu ‘s nachts naar boven om een plekje naast Andrea te zoeken: “Het is net een ui waar we iedere keer een schil van afpellen.”
Susie kan Jazzie wel aaien, maar de hond is echt het maatje van haar moeder: “Ze blaft en gromt nog steeds naar vreemden. We weten niet wat ze als volgende stap zou doen als iemand te dichtbij haar komt.”

Minder angstig

Er is veel geduld nodig om de honden minder angstig te krijgen. “Wij schreeuwen nooit”, zegt Susie. “De honden mogen zichzelf zijn. Als het te bont wordt, krijgen ze een time-out. Even in de gang, met de deur dicht. Als ik mijn handen in de zij zet, maakt het al indruk. En positief gedrag belonen. Jazzie deed in het begin haar behoefte in huis. Toen ze dat de eerste keer buiten deed, hebben we haar enorm beloond en nu gaat het nooit meer mis.”
Andrea is altijd thuis, met haar gezondheid kan ze niet werken. Susie werkt bij Van Raam Fietsen in Varsseveld. Via de gemeente mocht ze een opleiding fietstechnicus doen en in januari 2020 werd ze bij Van Raam aangenomen. Nu nog op een tijdelijk contract: “Binnenkort start ik met het tweede leerjaar van de opleiding niveau 2. Elke vrijdag ga ik dan naar school. Het bedrijf investeert in mij en dat geeft hoop dat ik mag blijven. Het is een fijn bedrijf. Toen Freya spoorloos was, mocht ik de telefoon bij me houden voor het geval er nieuws was.”
Als er hulp nodig is bij het socialiseren van een hond, nemen Andrea en Susie zo weer een pleeghond in huis. “Wel een hond die al een beetje sociaal is en die hopelijk ook een positieve invloed heeft op onze andere honden.”

Adoptie is een heel proces

Op de website sosdogs.nl staan de honden die beschikbaar zijn. Je wordt niet maar zo eigenaar van een van de honden. Om te beginnen zijn er eisen zoals een tuin en tijd. Toekomstige hondeneigenaren moeten niet te veel werken, maar tijd aan de hond kunnen besteden. In coronatijd zijn er heel wat mensen afgewezen: “Dat kunnen ze nu wel, maar hoe gaat het straks? Er wordt een profiel gemaakt van de persoon die bij de hond past. Past de hond bij oudere mensen of toch een gezin met kinderen? Voor de kennismaking met de hond is er eerst een gesprek en daarna is er nog steeds kans op een afwijzing. Het moet klikken met de hond, deze honden kunnen niet nog een keer afgewezen worden.”

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant