‘Beek heeft fijne, betrokken inwoners’

BEEK - Nadat hij 41 jaar als fysiotherapeut werkte in Wehl en Beek, neemt Joop Hartman afscheid van zijn werk. Dat doet hij met gemengde gevoelens. Pluspunt is dat hij meer tijd kan doorbrengen met zijn familie, maar wat gaat hij zijn patiënten missen!

door Karin van der Velden

Hartman komt uit een medische familie. Zijn opa en vader waren allebei huisarts en zijn oma was een van de eerste vrouwelijke tandartsen in Nederland. Als kind maakte hij kennis met heilgymnastiek, zoals dat toen nog heette. “Ik kende de fysiotherapeut in Aalten, het dorp waar ik vandaan kom. Dat werk wilde ik ook doen. En ik wou wat anders doen dan mijn vader.” Nadat Hartman tijdens zijn opleiding in de praktijk in Wehl stage liep, mocht hij direct daar komen werken.

‘Kniep maor harder’
Vanaf het begin werkte Hartman ook enkele dagen per week in Beek. De praktijk zit daar in de voormalige woning van de wijkverpleegkundige: “Dit pand is door de bevolking gebouwd om wijkzorg te kunnen krijgen. Die mevrouw heeft op een gegeven moment zelf een huis gekocht en de ruimte kwam vrij. Later kwam er ook een tandarts in het gebouw. De oude bordjes hangen er nog steeds, dat is historie. Van privacy had nog nooit iemand gehoord. We behandelden de mensen hier in drie hokjes, afgescheiden door gordijntjes en de patiënten bemoeiden zich met elkaar: “Kniep maor gerus wat harder.” Er was wel een kamertje waar we gesprekken konden voeren. Als mevrouw Berendsen er niet was en iemand kwam krukken halen, dan gaf ik ze mee. Even de volgende dag bellen, dan werd het op papier geregeld.”
Toen Hartman in Beek kwam werken, hadden de huisarts en hij de zorg voor het dorp: “In het begin werkte ik in opdracht met een verwijzing van de arts. Die vertelde hoeveel behandelingen nodig waren en wat er werd verwacht. De huisarts bepaalde of er massage of oefentherapie nodig was. Als ik vond dat het na tien keer klaar was, moest ik eerst bellen naar de huisarts. In die tijd was nog geen internet en e-mail. Iedere drie maanden hadden we met de verwijzende huisarts een gesprek, waarin alle patiënten werden doorgenomen. Dan kwam je daar om vier uur half vijf, de hele praktijk zag blauw van de rook. Wilde Havanna’s. We vonden het niet eens raar.”

Behandelplan
Nu komen patiënten rechtstreeks. De fysiotherapeut brengt eerst in kaart waarom de patiënt komt. Wat hij niet kan, maar wel graag wil. Er volgt onderzoek en er wordt samen met de patiënt een behandelplan gemaakt: “Vroeger keken we naar de klacht, nu kijken we wat haalbaar is. Wat kan iemand wel, niet alleen kijken wat kan iemand niet.” Liever nog werkt Hartman preventief: “Verandering in de gezondheidszorg is noodzakelijk, de zorg wordt onbetaalbaar. Te veel gericht op repareren, maar we moeten ons richten op preventie. Zorgverzekeraars zijn schadeverzekeraars, waarom zouden ze betalen als er nog geen schade is. Waarschijnlijk gaat dat in de toekomst wel veranderen. Preventie hebben we wel lang voor het bedrijfsleven gedaan. Op het werk werd gekeken hoe je blessures en zo kon voorkomen. We gaven bijvoorbeeld tilcursussen. Een goede baas houdt zijn personeel gezond. Gezonde medewerkers houden het bedrijf gezond. Dat directe contact zorgt voor verbinding. Nu gooit privacywetgeving vaak roet in het eten. Een werkgever mag zich niet meer bemoeien met de gezondheid van zijn medewerkers. En de grote organisaties, waar de wet voor bedoeld is, trekken zich er niets van aan.”

Moderner
In Beek is de ruimte beperkt, de praktijk in Wehl is moderner, groter en biedt meer mogelijkheden. “We zaten met zeven mensen in een maatschap en we deden altijd wat we leuk vonden. We gingen voor een rijker leven, het ging niet om veel geld verdienen. In de praktijk hadden we het altijd goed voor elkaar. Ooit hadden we zelfs faciliteiten voor hydrotherapie, dat is nu voorbehouden aan ziekenhuizen en verpleeghuizen. Op een gegeven moment moesten we kiezen, gaan we verbouwen of nieuwbouwen. Het werd nieuwbouw en in 2000 kwam er in Wehl een praktijk met een oefenzaal. We richten ons vooral op revalidatie. Als we in Beek niet de juiste materialen hebben om iemand te helpen, sturen we de patiënt naar Wehl.”
Vorig jaar stapte Hartman uit de maatschap. Zijn vrouw stopt nu ook, na 43 jaar onderwijs. Ze kijken uit naar meer tijd met kinderen en kleinkinderen. Hartman is een trotse opa en die trots is wederzijds. “De kleinkinderen zeggen dat opa alles kan repareren. Techniek is naast gitaarspelen ook een hobby van me. Ik vind het echt moeilijk om weg te gaan. Maar het is ook goed. Ons programma voor de komende maanden zit al vol. We gaan de kinderen helpen en lekker op vakantie, wandelen in Zwitserland.”
Dat Hartman het werk zo lang heeft volgehouden komt door de klik met de bevolking. Hij was als fysiotherapeut 25 jaar actief voor voetbalvereniging ‘t Peeske. “Daar leerde ik de gezonde kant van Beek kennen. Als je ergens de kost verdient, moet je ook wat terug doen. Van onkostenvergoeding die ik kreeg, kocht ik een cadeau voor mijn vrouw. Zij moest mij tenslotte al die avonden missen.”
Chantal Ankersmit en Hidde Vinkenvleugel zijn de nieuwe gezichten van de praktijk voor Fysiotherapie in Beek. Chantal werkt al enkele jaren als fysiotherapeut in Wehl, zij gaat zich nu specialiseren in manuele therapie. Hidde is na zijn stage bij praktijk blijven werken en oriënteert zich nu welke specialisatie hij gaat oppakken. Het zijn allebei voetballers, dus kunnen zich goed inleven in sporters. En hoewel ze nog jong zijn, zijn ze heel goed met ouderen. Ze begrijpen goed dat ook het sociale contact belangrijk is.
De naaste collega’s van Joop Hartman wilden zijn afscheid niet zomaar voorbij laten laten. Op 8 oktober is er van 16.00 tot 18.00 uur een receptie bij Partycentrum De Dèèl. Iedereen die graag Joop nog even gedag wil zeggen, is van harte welkom.