‘Je wordt bij de Dorpskamer geaccepteerd om wie je bent’

DIDAM - Olaf en Wesley zijn vaste bezoekers van de Dorpskamer in Didam. Hier komen mensen die niet alleen thuis willen zitten, maar wat moeite hebben om contact te leggen. Bezoekers krijgen hulp bij het vinden van structuur en antwoord op praktische vragen. Een indicatie is niet nodig, iedereen is welkom. 

Door Karin van der Velden

Voor Olaf is de Dorpskamer een plek om uit zijn eigen bubbel te komen. “Het is fijn om ergens naartoe te gaan waar je gelijkgestemden ontmoet. De meeste mensen die hier komen hebben een problematiek, soms psychisch. Het heeft me wel moeite gekost om te gaan, je bent bang dat je een stempel opgedrukt krijgt. Als je die drempel eenmaal over bent, voelt het goed. Iedereen mag er hier zijn, ondanks alle verschillen tussen de mensen. Je wordt geaccepteerd om wie je bent. Er wordt hier niet altijd over allerlei problemen gesproken, het is gewoon gezellig.”

Na een intensief traject bij GGNet, stond Wesley er ineens alleen voor. Hij komt naar de Dorpskamer zodat hij niet alleen thuis zit. “Het helpt mij om uit een sociaal isolement te komen. Ik heb heel lang alleen contact gehad met familie en hulpverleners. Je hebt geen indicatie nodig om hier te komen, de enige drempel ben je zelf. Dat is een groot verschil met bijvoorbeeld een sociale werkplek.”
Wesley heeft weer kennissen en dat heeft hij heel lang niet gehad. “De bezoeken aan de Dorpskamer helpen ook om daarbuiten weer contact te maken. Je sociale ontwikkeling wordt bevorderd.”
“Iedereen komt met een andere vraag binnen”, zegt Janneke Meijerink, samen met Simone Pastoors vaste begeleider van de Dorpskamer, die in ‘s-Heerenberg de naam Stadskamer heeft. “Als iemand voor het eerst komt, gaan we even samen zitten voor een gesprekje om erachter te komen wat iemand graag wil. Mensen gaan vervolgens zelf met hun vraag aan de slag, wij gaan dat niet voor hen bepalen. Soms blijft iemand eerst maar tien minuten, drinkt een kopje koffie en gaat dan weer weg. Meestal zien we dat een bezoek langzamerhand langer duurt en iemand toch in actie komt. We halen zelfs weleens iemand op, die het heel moeilijk vindt om binnen te lopen.”

Hout maken
“Je kunt hier veel verschillende dingen doen”, zegt Olaf. “Er is een wandelgroep, we spelen spelletjes, en elke dinsdag is er iemand die broodjes maakt. Soms zijn er workshops, zoals bloemschikken, tekenen of iets met hout.”
Wesley vult aan: “Ik vind het interessant om dingen van hout te maken. Mij werd gevraagd of ik ook hier wat zou willen doen. Nu maak ik samen met de bezoekers vogelhuisjes.” Janneke: “Wesley bereidt alles voor, zaagt alles op maat. Wesley zorgt ervoor dat iedereen kan meedoen, ook als je geen klusser bent.” Olaf: “Het gaat ook om het groepsgebeuren.” Wesley: “En het gaat erom dat je wat doet. Dat is een middel om in gesprek te komen.”
Janneke vertelt over de bezoeker die op dinsdag broodjes maakt: “Aanvankelijk gingen we samen boodschappen halen, nu doet ze dat alleen. We waarderen wat ze doet en dat voelt fijn voor haar.” Olaf: “Mensen groeien hier. Dat gaat in kleine stapjes.” Janneke: “En soms twee stappen vooruit, een terug, maar stapjes zetten hoeft ook niet eens.”

Rugzakjes
Olaf vindt dat je daartoe wel wordt uitgedaagd: “Door de begeleiding, maar ook door de anderen die de Dorpskamer bezoeken. Nooit met het gevoel dat je sneller moet dan je zelf wilt.” Wesley: “Door met elkaar te praten krijg je andere ideeën. Alleen thuis word je alleen maar bevestigd in wat je denkt. Je kunt hier je mening uitspreken zonder angst om gecanceld te worden. Dat is heel anders dan in de maatschappij. Iedereen is zich ervan bewust dat veel bezoekers een rugzakje hebben. Dat zijn uiteenlopende rugzakjes, maar dat je er een hebt, maakt dat je verschillen overbrugt. Je kunt elkaar helpen door te vertellen hoe je zelf iets hebt opgelost. Hier kun je zeggen: vandaag is een rotdag. Dat zeg je niet op een verjaardag. Hier wordt er wel op ingegaan. Als je geen zin om erover te praten is het ook goed. Soms wil je alleen even horen: wat vervelend dat je je zo naar voelt. Je merkt dat we onderling veel humor hebben. Er is afwisseling tussen serieuze gesprekken en humor, daardoor wordt het nooit zwaar.” Olaf: “De gesprekken gaan van godsdienst tot aanbiedingen van de plaatselijke supermarkt.”

Reddingsboei
Voor Olaf en Wesley is de Dorpskamer een reddingsboei geweest: “Dit is een laagdrempelige manier om stappen te maken, ook als je nog op een wachtlijst staat voor meer hulp.” Wesley moest wel zijn trots opzij zetten: “Ik voelde me te goed voor de Dorpskamer. Op een gegeven moment was het toch nu of nooit. Ik heb er geen moment spijt van gehad.”
Beide heren gaan drie keer per week naar de Dorpskamer in het Albertusgebouw in Didam. Dat doen ze omdat ze dat graag willen. Het is zeker geen verplichting. Iedereen mag zelf weten of en hoe vaak ze de Dorpskamer bezoeken. In ‘s-Heerenberg is er een Stadskamer, ook daar kunnen mensen drie keer per week terecht.
Wesley: “Ik denk dat er heel veel mensen thuis zitten die graag komen als ze zouden weten dat dit er is. Juist omdat het zo divers is, er is altijd wel iemand met wie het klikt. Er komen ook mensen zonder problematiek, die komen omdat ze anders alleen thuis zitten. Dat vind ik nog wel belangrijk om te benoemen.”
Olaf is het er helemaal mee eens: “Ik dacht in het begin ook dat het niets voor mij zou zijn, tussen allemaal halve zolen. Maar zo is het dus niet.” Wesley: “Het maakt mij niet uit dat mensen zo over me denken hoor, maar het mag je er niet van weerhouden om te komen.”
Wat Olaf ook heel fijn vindt, is de oprechte belangstelling die mensen voor elkaar hebben: “Zeker als je wat bekender bent hier en je komt even niet, dan komt er wel een appje: waar blijf je? Dat gebeurt dan met echte interesse, of alles wel goed met je gaat.”

Janneke: “De bezoekersaantallen zijn de laatste jaren gegroeid. De Dorps- of Stadskamer is een plek waar inwoners elkaar kunnen ontmoeten. Hier komt oud en jong, met hele verschillende achtergronden en toch vinden ze elkaar. Mensen laten elkaar in hun waarde. Omdat de gemeente Montferland de subsidie verhoogt, zijn er vanaf 2023 steeds twee vaste begeleiders. Een van ons kan dan de tijd nemen voor een privégesprekje met een bezoeker. Wat we bijvoorbeeld weleens doen is bouwen aan de hand van blokken. Daarmee helpen we om een probleem waar iemand tegen aanloopt inzichtelijk te maken.”