Marianne: ‘Zo had ik mijn leven niet gepland!’

‘s-HEERENBERG - Soms lopen dingen in het leven anders dan verwacht. Overkomt je iets waar je niet om vraagt. Marianne had een leuke baan in de zorg. Plotseling kreeg ze last van haar rug. Er werd een operatie gepland. “Ik zou na de operatie zes weken moeten revalideren en keek ernaar uit dat ik daarna weer aan het werk zou gaan. Dat liep heel anders.”

Door Karin van der Velden

Het leven lachte Marianne toe. Ze had net een vast contract gekregen bij Azora. Dat was in 2018, in september mocht ze een opleiding beginnen. “In augustus kreeg ik rugklachten. Eerst dacht ik nog, ik heb zo vakantie, dan gaat het wel over. Ik was nooit ziek, had nog nooit in het ziekenhuis geleden. Op een gegeven moment kon ik niet meer lopen. Het bleek een hernia te zijn. Gelukkig kon ik snel geopereerd worden. De opleiding mocht ik later beginnen. ‘Neem de tijd’, zei mijn leidinggevende. 

“De operatie ging niet goed, in dezelfde week werd ik nog een keer geopereerd. De zenuwen in mijn rug raakten beschadigd. Een caudaleasie noemen ze dat. Na de tweede operatie kon ik drie dagen niet praten. Als ik nu moe ben of veel wil vertellen, is praten nog steeds moeilijk. Het lijkt dan wel of ik dronken ben. Na de operatie kreeg ik therapie bij Klimmendaal. Op een gegeven moment verbeterde mijn toestand niet meer. Ik werd opgenomen in de Sint Maartenskliniek in Nijmegen. Daar leerde ik vooral om om te gaan met de nieuwe situatie. Mensen zien niets aan mij. Dat is weleens lastig. Iemand trok mijn winkelkarretje een keer weg, dan sta ik te wankelen op m’n benen.”

Marianne was pas 39 toen dit haar overkwam. “Ik had altijd in de zorg gewerkt en ineens moesten mensen voor mij zorgen. Dat vind ik nog steeds moeilijk, zo had ik mijn leven niet gepland!”

Niet zo lang daarvoor was Marianne verhuisd en ze had niet zoveel sociale contacten hier. “Daar had ik ook geen behoefte aan. Ik had een vriend en ik had mijn collega’s. Met het werk erbij was mijn week vol. Toen dat wegviel, viel ik echt in een gat. De relatie met mijn vriend ging toen ook al niet meer zo goed.”

In Zeddam kwamen mensen bij elkaar om een kopje koffie te drinken. Marianne besloot er een keer naartoe te gaan. “Ik ontmoette er twee oudere dames, dat zijn echt vriendinnen geworden. Als er iets is, kunnen we elkaar bellen. We gaan vaak met z’n drieën op pad. Daarvoor neem ik vaak het initiatief, ik pluis de kranten uit, op zoek naar leuke dingen. Ik kan nog kleine stukjes autorijden en neem de dames dan mee. Toen ik op Facebook zag dat er in ‘s-Heerenberg bij de Stadskamer een barbecue georganiseerd werd, vroeg ik wie er mee wilde. Zes dames extra was voor Welcom even een probleem, daar hadden ze niet op gerekend. Maar het kwam goed. Vanaf dat moment gaan we ook samen naar de Stadskamer in ‘s-Heerenberg. In het begin dacht ik, het is voor mensen met psychische klachten, misschien is het niets voor mij. Maar als we met z’n allen gaan, maken we het wel gezellig. Uiteindelijk vinden we het erg leuk. Ieder mens heeft wel iets, niemand loopt ermee te koop. Als je wat wilt vertellen, dan kan het, maar het hoeft niet. Je voelt je hier geaccepteerd. Er zijn allerlei activiteiten, je mag zelf weten of je meedoet. Als er iets is dat je graag wilt doen, kun je dat voorstellen. Het is ongedwongen. Vandaag heb ik een broek meegenomen, het inkorten is niet helemaal goed gegaan. Hier is een naaimachine en misschien wel iemand die een oplossing heeft.”

Simone Pastoors, projectcoach bij Dorpskamer Didam en Stadskamer in ‘s-Heerenberg geeft aan dat Marianne echt wel een aanjager is: “Dat is nog steeds het zorgen dat Marianne van nature heeft. Marianne helpt andere mensen om uit hun eenzaamheid te komen. “Als 40-jarige val je eigenlijk een beetje tussen wal en schip”, vindt Marianne. “Er worden vooral dingen voor kinderen en ouderen georganiseerd. Daar laat ik me niet door weerhouden. Dat wil ik ook anderen graag zeggen: Blijf vooral niet thuis zitten! Ze komen niet bij je aan de deur, je moet zelf actief op zoek naar oplossingen. Het hoeft niet te blijven zoals het nu is!”

Week tegen eenzaamheid
Verbinding staat centraal tijdens de Week tegen eenzaamheid van 28 september tot en met 4 oktober. Iedereen voelt zich weleens eenzaam of alleen. Als je je niet verbonden voelt, een hechte, emotionele band met anderen mist of minder contact met andere mensen hebt dan je zou willen. Eenzaamheid kan een probleem worden als je negatieve gevoelens hebt. Leegte, verdriet, angst en zinloosheid of zelfs lichamelijke of psychische klachten. Ken je een familielid, vriend of buurtgenoot die op zo’n moeilijk punt beland is? Kijk dan op eentegeneenzaamheid.nl om te zien wat je kunt doen.