Afbeelding

Over dingen, zielen en harten

Onlandse tijdingen

En dan breekt de tijd aan waarin je dingen voor het laatst doet.
Voor het laatst met de trein vanuit Utrecht via Arnhem naar Zutphen, voor het laatst die blik op het witte front aan de rivier, de brug, de smalle trap vanaf perron 1 naar beneden.
De nieuwe huurder van mijn zolder heeft zich al twee keer gemeld om de ruimte te zien en om te bepalen welke spullen overgenomen kunnen worden. Bij de tweede gelegenheid bracht ze twee jonge dochters mee, die - zo schreef ze me later - helemaal verliefd waren op de woning.
Dat is mooi.
Geleidelijk aan ook raakt de woning leger, de boeken verdwijnen in boekendozen, de dozen verdwijnen in etappes naar een nieuw onderkomen.
Ze waren de ziel van de zolder, zo althans ondervond ik het toen ik hier kwam wonen, en met hun weggaan ontsnapt telkens iets van die ziel.

Dan blijven alleen de spullen over, de meubels, de wasmachine, de ijskast, voorwerpen, met hooguit enige geldelijke waarde.
Dat van die ziel en die boeken lijkt natuurlijk romantische onzin, want een boek is ook maar een ding, een stapel papier met een kaft erom, maar helemaal onzin is het ook weer niet.

Voor mijn verjaardag gaf mijn dochter mij onlangs een dik boek cadeau over de mooiste boekhandels in de wereld.
Sommige ervan, Buenos Aires, Porto, zijn ware paleizen, andere zijn oude juwelenkistjes: Shakespeare & Co in Parijs, en weer andere zijn onweerstaanbare pakhuizen zoals Strand in New York, waar je met houten ladders in hoge boekenkasten moet klimmen.

Ik weet niet of het domein van het papieren boek krimpende is, men zegt het, maar nog altijd wordt het overal wel ergens gekoesterd, en de dichter Rilke schreef eens heel mooi over lezende mensen in bibliotheken, die gevangen leken in dromen.
Hoe dan ook, mijn dromen verlaten langzaamaan Zutphen en de Achterhoek, verpakt in dozen.

Maar ook laat je, als je ergens vertrekt, iets van jezelf achter, iets van je hart.
Het heeft zich gehecht aan plaatsen, een vergezicht, een hoek, een doorkijk, maar bovenal ook aan mensen.

Aan Marloes, die me de Achterhoek liet zien, trots op de streek; aan het personeel van het Volkshuis, met hun ernst en hun toewijding; aan de mensen van de marktkraam met hun heerlijke Pad Thai; aan de man van de kiosk die als enige in de wijde omtrek buitenlandse kranten bleef aanbieden; aan Jessie, die me knipte in haar vintage barbershop met de Jack Daniels flessen en de foto’s van Errol Flynn en Clark Gable; aan de lieve mensen van het koffietentje met de Italiaanse naam, gedreven door een Zutphense Sophia Loren; en aan Laila, die ofschoon ik haar moest teleurstellen dat ze niet de nieuwe huurder kon worden van mijn zolder, altijd zwaait als ik passeer.
En aan Annemarij, die mijn buurvrouw was en een nabije vriendin werd, die me verraste met kleine attenties en zorgzaam was voor mijn planten als ik langer afwezig was.

Het is niet zo dat dit alles voorbij is, en slechts tot een verleden behoort.

Er kan iets nieuws groeien uit wat je achterliet. 

Wim Boevink

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant