Column Grenzeloos: Tour

Nog een dikke week en dan gaat die weer van start: de Tour de France. Net als miljoenen wielerliefhebbers kijk ik hier naar uit, want we hebben het hier wel over de hoogmis van de wielersport. Die fascinatie duurt al een halve eeuw en wordt niet minder.

Nee, ook het voorgerecht, de Italiaanse Giro, en het nagerecht, de Spaanse Vuelta, gaan erin als koek. Bij de jongste Giro vielen de uitstekende prestaties van twee Achterhoekers op: Gijs Leemreize uit Ruurlo en Koen Bouwman uit Ulft. Leemreize? Nooit van gehoord. Van Bouwman wel, die reed zich al eerder in de kijker. Maar dat hij de blauwe bergtrui wist te veroveren, is een complete verrassing. Een klimgeit uit Ulft, dat zo plat is als een dubbeltje...
Dat klimmen heeft Koentje vast geleerd op de Peeskesbult tussen Beek en Stokkum.

Zelf fiets geen deuk in een pakje boter. Die Peeskesbult is voor mij al bijna te zwaar. Terwijl mountainbikers en wielrenners me (meewarig) glimlachend voorbij razen, ploeter ik met de grootste moeite naar boven en vind mezelf al een hele kerel als ik boven kom zonder af te stappen.

En dan heb ik over een puist in het landschap van 60 meter. In de Tour beklimmen de heren pedaleurs bergen van meer dan 2.000 meter. En niet eentje, maar drie of vier op een dag. Hier ligt waarschijnlijk de kiem van mijn fascinatie. Ik koester een mateloze bewondering voor renners die in drie weken tijd bijna 4000 kilometer afleggen, in een verzengende hitte naar boven rijden en zich als een steen te laten vallen in gevaarlijke afdalingen, waarbij snelheden van 80 tot 90 kilometer per uur worden bereikt.

De bergetappes zijn de kers op de taart maar de hele taart smaakt goed. Ook tijdritten, vlakke ritten en zelfs wandeletappes kunnen mij bekoren. Urenlang kijk ik. De wuivende korenvelden, fraaie kastelen, vreemd uitgedoste toeschouwers, op hol geslagen paarden en een peloton, dat traag door het landschap glijdt. Er gebeurt bijna niets. Mijn vrouw zei ooit: “Kijken naar groeiend gras is spannender…”

De afloop van veel etappes is voorspelbaar. Een paar renners rijden voorop, die worden vlak voor de finish ingehaald waarna er een massasprint volgt. Waarom kijk je dan, zult u zich afvragen, als je zo’n wedstrijd ook in 30 seconden kunt samenvatten? Ja, waarom? Een mooi antwoord op die vraag komt van de in Groenlo geboren Bert Wagendorp, auteur, journalist en columnist. “Je wacht”, zo schrijft hij, ”kalm op dingen die gebeuren, mogelijk een voorval waarover nog jarenlang zal worden gesproken. Maar het ontbreken daarvan maakt het wachten niet zinloos. Ledigheid is schaars en waardevol. We houden ons daar veel te weinig mee bezig, we zijn voortdurend druk met het zinvol vullen van de tijd. De Tour de France is het beste excuus om daar tijdelijk mee te breken.” Mooi verwoord. Het geeft weer hoe veel Tourfanaten zich voelen. Ledigheid is des duivels oorkussen maar ze hebben niet het gevoel dat ze drie weken lang niets hebben gedaan. Nee, integendeel, ze hebben juist die tijd nuttig ingevuld. (tekst: Henk Waninge)