Column Karin van der Velden: Een echte seniorenvakantie!

We zijn net terug van een korte vakantie in Drenthe. Weer Drenthe, vorig jaar zijn we daar ook al geweest. Als je steeds maar een paar dagen gaat, ben je nog niet zo snel uitgekeken. In Dwingeloo hebben we overnacht in hetzelfde hotelletje als vorig jaar. We hebben gefietst in dezelfde omgeving als vorig jaar. Zo heerlijk rustig! 

Vorig jaar zijn we nog naar Veenhuizen, Frederiksoord en Westerbork geweest. Dat doen we dit jaar niet. We beperken onze activiteiten tot fietsen, een wandelingetje door het dorp en lezen. Als tekstschrijver bestaat een groot deel van mijn werk uit lezen. In mijn vrije tijd heb ik daar vaak geen zin meer in. Maar als we op vakantie gaan, gaat er een stapel boeken en tijdschriften mee. Het is echt een vakantie voor senioren, maar het voelt heerlijk.

Fietsen in Drenthe
Drenthe heeft prachtige fietspaden door bossen en langs weilanden. Hele stukken waar geen gemotoriseerd verkeer mag komen. Het maakt dat toeristen er graag fietsen. Drenthe is in dat opzicht wel wat te vergelijken met Montferland. Waar we ook van genieten zijn de koeien die we in de wei zien lopen. Bijna tegelijk zeggen we tegen elkaar: “Hoe lang zullen die er nog lopen?” Denkt de politiek daar ook over na? Reductie van de veestapel heeft ook consequenties voor andere sectoren, zoals toerisme. In de Drentse natuurgebieden lopen overigens ook koeien, die houden de natuur in stand door begroeiing kort te houden.

Mensen kijken
We genieten ook weer van het mensen kijken. Er logeert een oud echtpaar in ons hotel, ik schat ze dik in de tachtig. Ze lopen allebei achter de rollator. Hoewel hij helemaal krom en scheef loopt, haalt hij voor haar het ontbijt en de koffie. Zo liefdevol! Heel anders dan het echtpaar dat tijdens het diner aan het tafeltje naast ons zit. Zij doet af en toe een poging om een gesprek op gang te brengen. Ze leunt dan wat naar voren en spreekt een paar woorden. Als ze dat doet, komt er niet eens een antwoord. Hij gaat achterover zitten, pakt zijn telefoon en ik zie hoe hij onder de tafel een berichtje typt. Zou hij zijn minnares appen? De volgende dag zitten we op het terras en een groepje Friezen van onze leeftijd is zo luidruchtig dat de bediening komt vragen of het wat zachter kan.

Valt er dan op ons niets aan te merken? Oh, jawel hoor! Als we ‘s morgens weer eens in de lounge van het hotel zitten met een kopje koffie en een boek, hoor ik een mijnheer tegen zijn vrouw zeggen: “Nou, om te lezen zou ik niet op vakantie hoeven te gaan.”