Käsekopf

Käsekopf

Nog twaalf dagen, dan begint het WK voetbal. Het staat ver van me af, van een oranjekoorts is weinig tot niets te merken. Dat heeft te maken met de locatie, woestijnstaat Qatar, waar ze een fiks probleem hebben met mensenrechten, de planning van het toernooi in november, de magere kwaliteit van ‘onze’ selectie en misschien ook wel met mijn leeftijd waardoor je alles meer van een afstand bekijkt;
Maar wat niet is kan nog komen. En als de bal begint de rollen, gaat deze jongen toch weer kijken. Want of het nu vierde klasser ‘t Peeske, de voormalige hoofdklasser Babberich of een duel in de Champions League is, het spelletje heeft me altijd geboeid en bekoort me nog steeds.Als het om Oranje gaat komen veel emotionele momenten boven. Vooral beelden van verloren WK-finales, van huiskamers, cafés en pleinen, badend in een zee van oranje, van lacherige, hard pratende vrienden en bekenden met bier en chips onder handbereik, de spanning voelbaar tot in elke vezel van het lijf. En dan, na negentig minuten, de dubbele kater na afloop. Weer niet gvd, zijn we er weer ingetuind…
Het zijn van die momenten die collectief gedeeld worden. Iedereen weet waar hij was bij de aanval op de Twin Towers of de val van de Berlijnse Muur, voor mij geldt dat ook voor de verloren WK-finales, waarbij die van 1974 er het meest inhakte.
Samen met twee vrienden vierde ik vakantie in Lloret de Mar aan de Costa Brava. Na de zege op Brazilië waren we ervan overtuigd dat Cruijff en de zijnen Bratwurst van Beckenbauer c.s. zouden maken. We waren zo zeker van onze zaak dat we speciaal voor de finale een Duits café opzochten om zo veel mogelijk zout in de Germaanse wonde te strooien.
Het verhaal is bekend. In de eerste minuut kregen we via Cruijff een penalty, die Neeskens er keihard injoeg waarna wij – gewoon in spijkerbroek en T-shirt, een oranje uitdossing was nog niet in de mode – op sprongen en luid juichten. Vanaf dat moment waren we der Feind voor alle Duitsers, Zwitsers en Oostenrijkers in het café. Daar waren we ook vanuit gegaan. Wat we niet ingecalculeerd hadden, was, dat het voor rust 1-1 door een penalty (smerige Schwalbe van Hölzenbein) en ook nog 2-1 door Gerd Müller, Der Bomber, werd.
Hoogmoed komt voor de val. De hele tweede helft was een nachtmerrie. We werden steeds luider uitgejoeld en beschimpt en op zeker moment scandeerde het hele café “Kasekopf, Käsekopf”. Op zich geen naar scheldwoord maar als dat door 100 man over je uitgestort wordt, waarbij sommigen tussendoor allerlei andere hatelijkheden riepen….
Gebroken kwamen we uit het café. Sommige Spanjaarden probeerden ons te troosten met “Cruijff (Kroef) was de beste voetballer van het toernooi en Jan (Gaan) Akkerman is de beste gitarist van de wereld’ maar daar hadden we geen boodschap aan. We zaten er helemaal doorheen en het heeft lang geduurd voordat we dit trauma hadden verwerkt.