Voorjaar

Voorjaar

Hoewel het niet als zodanig voelt is het woensdag 1 maart zover: voorjaar. Althans, volgens de meteorologische kalender van het KNMI. De astronomische lente begint zo rond 20 maart als de zon loodrecht boven de evenaar staat. Hoe het ook zij, de lente klopt zachtjes aan de deur, de dagen lengen, de zon wordt krachtiger.
“Laat het eerst maar eens voorjaar worden”, zei mijn oma altijd als zich ‘s winters een probleem aandiende waarvoor niet meteen een oplossing voorhanden was. Het voorjaar als krachtig geneesmiddel, als voorbode van nieuw leven. Het is waar, de lentezon zorgt voor positieve gevoelens, lachende ogen en opwaaiende rokjes. En voor een milde blik. De grauwsluier, die ‘s winters bij menigeen als een loden deken om het lijf hangt, verdwijnt als sneeuw voor de zon als de goudgele dokter zijn vriendelijke gezicht laat zien.
In tegenstelling tot mijn echtgenote ben ik zelf niet zo seizoensgevoelig, mijn stemmingen zijn daaraan niet onderhevig. Het najaar bijvoorbeeld met zijn geelbruine tinten, het verval, de woeste stormen en striemende regenbuien vind ik minstens zo fascinerend als het voorjaar. De winter heeft ook zo zijn charmes. Denk aan de sneeuw-, schaats- en ijspret die tegenwoordig nog maar van korte duur is.
Maar in mijn directe omgeving hebben veel mensen het helemaal gehad met de winter. Ze knappen zienderogen op als de sneeuwvlok smelt voor een sneeuwklok, vogels tjilpen, als ze lammetjes in de wei zien en dieren baltsgedrag vertonen. Voor hen komt de lente als een zacht prikkelend briesje waarin zoete beloften worden gefluisterd. Straks kunnen ze weer knielen op een bed van krokussen.
Op de natuur heeft de lente een enorme uitwerking. Krokussen duiken op uit de grond, blaadjes komen aan de bomen, struiken lopen uit, het gras groeit, alles komt tot leven, alles wordt groen. Veel dieren, zoals beren en egels, ontwaken uit hun winterslaap. Ook hommels en bijen worden wakker en weten de nectar te vinden. Trekvogels komen terug vanaf hun vakantieadres in het zuiden. En wat te denken van het gezang van merel? Als er iets is wat mensen met de lente associëren dan is het wel het geluid van deze zangvogel.
Je ziet niet alleen meer dieren, maar ook meer gelukkige mensen. Doordat de dagen lengen en er meer zon is, komen de lentekriebels naar boven. Dat komt door de aanmaak van serotonine en dopamine. Die stofjes zorgen voor een opgewekt en gelukkig gevoel. Zoals dat zo mooi is verwoord en gezongen door Peter de Koning in het lied “Het is altijd lente in de ogen van de tandartsassistente’.
Dit jaargetijde moet ik altijd denken aan een liedje van de veel te vroeg overleden Groninger troubadour Ede Staal. Het zel weer veurjoar word’n, zong hij vol vertrouwen. De winter was laang, En ik was baang, Dat ‘t nooit weer veujoar worden zol. Mor ‘t komt aaltied wel goud. 
Het is een mooi lied waarin hoop doorklinkt. Hoop op een beter leven. Er is lentelicht aan het eind van de wintertunnel.