Afbeelding

Verkeershufter

Opinie

Verkeershufter

Eens in de zoveel tijd kondigen justitie en politie hoge straffen aan voor roekeloos rijgedrag. Vooral in De Telegraaf verschijnen er dan koppen met chocoladeletters als ‘Aanpak verkeershufters’. Deze maand is er weer zo’n actie gestart, die paal en perk wil stellen aan het aso-gedrag op de weg. Zo moeten jongeren, die met drugs achter het stuur worden betrapt en/of te hard rijden verplicht een verkeerscursus volgen. De kosten daarvan, enkele duizenden euro’s, moeten ze zelf betalen.

Goed zo, aanpakken die handel, maar of die aanpak ook effect zal sorteren betwijfel ik. Verkeershufters laten zich niet afschrikken door een forse boete of een cursus. Ze vervallen al gauw weer in hun oude gedrag. Ik kan het weten want ik was zo’n verkeershufter. Nou ja, huftertje. Met nadruk op was. Want mijn huidige rijgedrag heeft zich naadloos aangepast aan mijn leeftijd. Maar vroeger was het de sport zo snel mogelijk van a naar b te gaan. Met de brommer betekende dat opvoeren, scheuren en plat door de bocht, met de auto snel optrekken, inhalen, het gaspedaal diep ingedrukt. En dat alles zonder helm en veiligheidsgordels. Van ’Glaasje op, laat je rijden’, laat staan Bob, had nog niemand gehoord.
Nu had ik qua snelheid wel een probleem. Mijn eerste auto (en ook mijn tweede) was een Eend, dus geen partij voor andere auto’s. Wat te doen? Wie niet snel is moet slim zijn, mijn lol haalde ik uit andere dingen. Zoals als eerste wegrijden bij het stoplicht. Dat lukte bijna altijd. Ik zie nog de woedende gezichten van bestuurders van Opel Manta’s en Ford Capri’s voor me, die me na 20 meter voorbij spoten maar wisten dat ze op de eerste meters door een Eend waren verslagen. Door een Eend!!

Ook veel succes had ik met de tekst ‘Ook al zijt gij nog zo snel, mijn Eend achterhaalt u wel’, die groot op de achterkant stond. Menigmaal heb ik ervaren hoe waar die is. Want als ik op de A2 bij Utrecht voorbij werd gereden door een vette Mercedes kwam ik diezelfde wagen bij een stoplicht in Amsterdam weer tegen.
Een bumperklever, nu één van de grootste ergernissen op de weg, was ik niet. Ik gebruikte de achterbumper van een voorligger om snelheid te maken. Die slipstream had ik nodig om te kunnen inhalen. Kwam ik langszij dan moest ik alle zeilen bijzetten om er voorbij te komen. Sommige vrachtwagenchauffeurs begrepen dat: ze strooiden brood voor de ‘aanstormende’ Eend.
Ach, het was spielerei en ook roekeloos maar als je jong bent gelden er andere waarden en normen. De adrenaline spuit door het lijf, het leven is een groot spel. Natuurlijk ging het wel eens mis: een paar maal per jaar lag er een vette boete voor te hard rijden in de brievenbus. Zonde van het geld, zeg ik nu, toen zag ik het als een ingecalculeerd bedrijfsrisico. Enfin, wijsheid komt met de jaren, de laatste bon kan ik me niet meer herinneren.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant