Afbeelding

Pech onderweg

Opinie

Pech onderweg

Pech onderweg. Het overkomt iedereen wel eens. Laatst nog zag ik een paar gestrande automobilisten langs de A12 staan. Door die pechvogels gingen m’n gedachten naar de vele keren dat ik autopanne had. Een voorval in het bijzonder staat in mijn geheugen gegrift. Daarvoor gaan we vier jaar terug in de tijd.
Bijna middernacht. Het is rustig op de A50 tussen Apeldoorn en Arnhem. Nog een halfuurtje rijden naar Beek. Dan ineens, een hoop geratel, de bus mindert vaart, een rood lampje (olie?) begint te flikkeren. Het zal toch niet, gvd…., allerlei scenario’s flitsen door mijn hoofd, vooral die van een motor die naar de Filistijnen is. Zal ik toch maar doorrijden? Nee, dat is vragen om nog meer ellende. Geluk bij een ongeluk, het gebeurt vlak voor de afslag van een benzinestation, dus laveer ik de bus met een hoop geratel naar een parkeerterrein.

Vanaf dat moment is niets meer zoals het zou moeten zijn en beland je in een andere film. Wat te doen? De Wegenwacht bellen natuurlijk. Het contact wordt gelegd en vanaf dat moment ben je niet meer alleen op de wereld. “Hij komt over een uurtje, op een app kunt u zien waar hij is,” zegt een empathisch klinkende dame.
Het benzinestation is godzijdank een 24 uur service, dus kan ik met een kop cappuccino op verhaal komen. De man achter de kassa is opgegroeid in Didam, dus dat schept een band. Na drie kwartier arriveert de Wegenwacht, de monteur stelt zich voor als Henk, een naamgenoot. Ook dat schept een band. Hij kijkt onder de motorkap, controleert de olie, zoekt naar de oorzaak maar kan niets vinden. “Ik weet een ding zeker, hier kun je niet verder mee rijden.”
Hij belt een bergingsbedrijf. Een uur later verschijnt een takelwagen, het is inmiddels twee uur. Met een apparaatje in de hand takelt de chauffeur de bus op de laadbak waarna koers wordt gezet naar het parkeerterrein van het bedrijf in Apeldoorn. Daar moeten de nodige formaliteiten worden ingevuld waarna ik de sleutel krijg van een gloednieuwe bestelbus. Enfin, om half vier was ik eindelijk thuis.

Twee weken later herhaalt zich de geschiedenis. Toeval of niet maar op bijna dezelfde locatie geeft een gehuurde bestelwagen de geest. Nu is er echter geen tankstation in de buurt en sta ik, terwijl het verkeer voorbij raast, in het duister langs de kant van de weg. Mijn redder (van de Wegenwacht) komt na een uur. Ook bij dit geval is reparatie per plekke niet mogelijk dus besluit hij de auto en de gestrande bestuurder naar Beek te slepen.
Deze gebeurtenissen bewijzen weer eens het nut en de noodzaak van (nachtelijke) hulpdiensten. Want je bent aan de goden overgeleverd als je in het duister alleen langs de kant van de weg belandt. Ik ben vaker in dit soort situaties verzeild geraakt en in alle gevallen waren het vriendelijke en hulpvaardige mensen, die me uit de brand hielpen. Alle lof.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant