Alleen op vakantie

Backpackers heten ze, avonturiers die in hun eentje de wereld rondreizen met een rugzakje en weinig geld. Backpacken is populair bij jonge mensen, met name schoolverlaters en studenten die een jaar met de colleges stoppen om te gaan reizen.
Ik heb daar wel bewondering voor: alleen is maar alleen. Je moet alles in je eentje uitdokteren en hebt onderweg geen aanspraak. Soms verzeil je in situaties, die allesbehalve prettig zijn. Diefstal, bedreigingen, verkrachting, moord, het ligt allemaal op de loer. Je moet dus sterk in je schoenen staan. En geluk hebben. Het heeft ook voordelen. Je bent niemand verantwoording schuldig en legt in principe niets vast. De manier van reizen geeft je veel vrijheid, het is avontuurlijk en je komt al gauw in contact met de lokale bevolking.

Zelf ben ik een keer alleen ‘s zomers op vakantie geweest, Noodgedwongen want een vriend, met wie ik zou gaan, zegde op het laatste moment af. Balen. Wat te doen? Thuisblijven - alleen op vakantie gaan had iets zieligs - of toch gaan en zien waar het schip strandt? Zag een advertentie over een creatief kamp in de Dordogne ofwel schilderen, theater, muziek maken in de vrije natuur. Dat leek me wel wat en de volgende dag ben ik in mijn Eend naar Frankrijk afgereisd en belandde op een boerderij waar een hippie-achtige sfeer heerste. Alles kon, vrijheid, blijheid, relax man. Overal werden workshops gegeven, iedereen deed eraan mee. Je moet juist dingen doen, zo werd me verteld, die je normaal niet doet. Dus ben ik gaan schilderen, tekenen en theater gaan spelen. Dat kan ik absoluut niet - op de middelbare school had ik een vijf voor tekenen - maar mijn ‘lerares’ in de Dordogne overlaadde me telkens met complimenten als ze weer een broddelwerkje van mij onder ogen kreeg. Jao, jao.

Acteren is ook niet mijn ding maar daar beleefde ik meer plezier aan. ‘s Ochtends een stuk repeteren en ‘s avonds opvoeren. Want iedereen, of die nu aan muziek, dans, theater of cabaret deed, moest ‘s avonds voor publiek in een grote schuur zijn kunstje doen. Applaus was verzekerd want alle ‘çursisten’ zaten in hetzelfde schuitje. U kunt zich voorstellen hoe hoog het niveau was. Tenenkrommend laag maar het was erg leuk om te doen en ik heb zelden zo gelachen.
Er was ook een zwembad en op een dag liep ik daar in mijn zwembroek naartoe. Daar wachtte me een grote verrassing: iedereen was naakt… De nieuwkomer werd met goedmoedige spot bekeken. Je hoorde ze denken: wat gaat-ie doen? In arren moede besloot ik maar mijn adamskostuum aan te trekken. Echt prettig vond ik het niet, had te veel last van mijn calvinistische wortels, maar ik heb mijn gêne voor even opzij gezet.

Het waren bijzondere weken. Niet te vergelijken met backpacken maar wel avontuurlijk en spannend. Achteraf is het een van die vakanties die in je geheugen blijven hangen terwijl al die vakanties met een hoog zon- zee en- zwemgehalte zijn verdampt.