Offline

Was laatst in de gelagkamer van In de Roode Leeuw in Terborg, zo'n groot, ouderwets hotel waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. Aan de stamtafel zitten drie vrouwen, alle drie verdiept in hun mobieltje. Af en toe lacht er een, laat een foto of filmpje zien, voor de rest is er geen communicatie. Op tafel liggen diverse kranten, sommige uitnodigend opengeslagen alsof ze willen zeggen: lees me! Niet dus, ze blijven onaangeroerd liggen. 

Is er een leven zonder mobieltje, laptop of internet voorstelbaar? Nauwelijks. We brengen heel wat uren door online. kinderen gemiddeld vijf uur per dag (vaak achter de spelletjescomputer), volwassenen, zeker zij, die voor hun werk de pc gebruiken, veel langer. We koekeloeren op het mobieltje in de trein, in de auto, in de wachtkamer van de tandarts, in de rij bij de kassa van de supermarkt, ga zo maar door. Oh wee als we het apparaatje niet bij ons hebben, of erger, kwijt zijn, dan is Leiden in last. Voelen we ons ontheemd, zijn we niet compleet. En als we hem dan terugvinden, zoals in mijn geval na een dag zoeken, is het net alsof we de Heilige Graal hebben gevonden. 

Laatst was er een wereldwijde storing bij Facebook waardoor WhatApp, Instagram en Facebook niet gebruikt konden worden. Sommigen, zoals socials influencers met hun grote aantal volgers en zogenoemde keyboardwarriors, waren wanhopig, anderen maakten juist van de nood een deugd, gebruikten de telefoon waar die oorspronkelijk voor bedoeld was of gingen 'ouderwets' bij iemand op bezoek. Enig leedvermaak over de storing kon ik niet onderdrukken want ik zie de sociale media - ondanks de snelle communicatie - niet als een verrijking van ons leven.
We zijn compleet afhankelijk geworden van het internet. Dat werd me begin deze eeuw al duidelijk toen ik nog voor de krant werkte. Om de zoveel tijd werd Wegener, onze uitgever, getroffen door een storing waardoor we urenlang duimen draaiend, morrend en vol frustratie achter het toetsenbord zaten. Dat resulteerde in het slechtste geval in geen krant de volgende dag, een doodzonde in medialand.
Onlangs gebeurden er twee dingen tegelijk in huize Waninge. Er was een internetstoring en mijn mobieltje bevond zich voor reparatie bij een mobiele telefoonwinkel in Didam. Ik was dus offline. Is dat erg? Ja, was mijn eerste gedachte, zeker voor een nieuwsjunkie maar al gauw maakte frustratie plaats voor berusting. En na het besluit geen radio en tv aan te zetten – was alleen thuis – pakte ik een boek uit de kast, ging bij de open haard zitten en kwam er een weldadige rust over me heen. Even geen nare berichten, rampen, moorden, politiek gewauwel, wereldrecords, opgefokt gedoe, nee, rust in de tent, rust in het hoofd waarin de hersencellen alleen de tekst van het boek en het tikken van de klok registreerden. Het was alsof ik een andere eeuw binnenstapte. Het was een gelukkige dag.