Tijd om langs de deur te gaan
OpinieTijd om langs de deur te gaan
Vorige week stonden er twee kinderen bij ons aan de deur met loten van de Grote Clubactie. Ik heb veel bewondering voor mensen die vrijwillig voor het goede doel van deur naar deur gaan. Langs deuren die soms niet eens open gaan, terwijl de mensen gewoon in de woonkamer zitten. Of langs deuren die weer worden dichtgegooid als er een collectant staat. Dat zouden wij nooit doen. Voor betrouwbare goede doelen kom je bij ons nooit vergeefs.
Mijn man en ik waren vijftig jaar geleden lid van dezelfde muziekvereniging en ook wij moesten langs de deur om te helpen met het vullen van de clubkas. Met loten, met donateurskaarten en ik kan me zelfs herinneren dat ik stickers heb verkocht in het jaar dat Harmonie St. Caecilia Zevenaar 85 jaar bestond. Als kind vond ik juist wel leuk om overal aan te bellen en mensen wat te verkopen. Toen ik wat ouder werd, kwam er een soort schaamte. Dat geleur langs de deur, vreselijk!
Van pure ellende kocht ik het boekje met loten maar zelf. Grappig trouwens dat mijn man, met wie ik toen nog niet getrouwd was, dat ook deed. In Zevenaar was de betrokkenheid bij de muziekvereniging natuurlijk ook wat minder, een warm welkom hoefde je bij de meeste huishoudens niet te verwachten.
Nu spelen we allebei bij Muziekvereniging Sint Jan uit Kilder en gaan we wel weer langs de deur. We verkopen donateurskaarten en brengen oliebollen rond. Veel leden maken licht werk, dus we hebben allebei een korte straat en doen het samen. We vinden het niet eens zo erg. Het eerste jaar kregen we nog weleens te horen: “Maar jullie komen niet van Kilder..” Daarna kenden steeds meer mensen onze gezichten en we krijgen bijna nooit nee te horen. Voor oudjaarsdag gaat de deur bij wijze van spreken al open voor we aanbellen.
Maar goed, die twee kinderen. Ik zag ze staan en dacht eerst nog even dat ze met kinderpostzegels zouden komen. Maar nee, ze hadden dus loten voor de voetbalvereniging en de hockeyclub. “Weet u dat de voetbalvereniging DVC’26 heet? En u woont op nummer 26!” Een mooi verkooppraatje. Een van hen deed voornamelijk het woord en legde mij uit hoe ik heel handig de QR-code kon scannen en dan een machtiging kon afgeven. Dat lukte goed en ik kocht bij allebei een lot. Wij moesten nog gewoon met contant geld over straat, helaas is dat nu niet meer veilig. Bij het vertrek zei het meisje: “Nou mevrouw, u kunt 100.000 euro winnen!” Waarop het andere kind me onmiddellijk toefluisterde: “Maar ik denk niet dat dat gaat gebeuren hoor..”