Afbeelding

Gegokt en verloren

Opinie

Gegokt en verloren

Soms moet je radicaal ergens een punt achter zetten. Je stelt de beslissing steeds uit, verzint keer op keer een smoes maar er komt een moment dat je de knoop moet doorhakken. Dat moment was deze week aangebroken. Na dertig jaar heb ik mijn Lotto abonnement opgezegd, waarmee het dunne lijntje, dat me nog met de wereld van de kansspelen verbond, is doorgesneden.
En dat is in mijn geval bijzonder want ik hou wel van een gokje. Dat begon al toen ik drie turven hoog was en vol belangstelling keek hoe mijn vader de toto invulde. Vol spanning luisterden we op zondagmiddag naar Frits van Turenhout (noel-noel) die de voetbaluitslagen voorlas. Niet alleen om te weten wat onze club - Go Ahead - had gedaan maar vooral om te kijken hoe veel kruisjes er goed stonden op het formulier. Te weinig, altijd te weinig, een grote prijs wonnen we nooit maar je blijft hopen.

Als tiener ontdekte ik het kaarten (om geld). Na schooltijd fietsten we naar het huis van een klasgenoot om te pokeren en te zwikken. Bij mooi weer gingen we naar het zwembad, verborgen de pot onder een tafeltennisbatje en hoopten zo badmeesters en andere pottenkijkers op een afstand te houden. Er waren middagen bij waarop ik het zakgeld van een hele week (7.50 gulden) er doorheen jaste. Maar je gaat door, je blijft hopen.
Nog later gaan er veel muntstukken in flipper- en fruitautomaten maar dat was van tijdelijke aard. Gelukkig maar, want gokverslaving lag op de loer. Tijdens mijn eerste echte baan in Tiel ontdekte ik klaverjassen. Dat gebeurde in de kroeg. Spelen om een rondje en de punten, heel onschuldig allemaal. Maar na afloop gingen enkele diehards door. Met, juist ja, zwikken om (veel) geld. Ook deze jongen liet zich verleiden. Op een nacht zat er 70 gulden in de pot. Ik ging nat en moest dus het hele bedrag dokken. De sfeer rond de tafel was om te snijden: 140 gulden op tafel, voornamelijk mijn geld. Enfin, u raadt het al, een ander ging ermee aan de haal.
Het zorgde voor een gigantische kater. Maar het had ook een positief effect: de volgende dag stopte ik met kaarten en gokken. Maar niet helemaal want je blijft hopen…hopen dat het geluk je eens toelacht.
Dus stapte ik over op de Staatsloterij, de Nationale Postcode Loterij en tenslotte de Lotto. Al die loterijen hebben me bitter weinig opgeleverd. Af en toe vijf euro, een set badhanddoeken, een gratis lot en stroopwafels, heel veel stroopwafels. Peanuts dus, maar ja gaat maar door en door. Tot deze week dan.
Met het geld dat ik in die vijftig jaar heb weggegooid zou je de economie van een Derde Wereldland een tijdje draaiend kunnen houden. Ja, zonde, ik geef het toe, een loser. Maar ik heb er geen spijt van. Het is gegaan zoals het is gegaan, Bovendien zorgde het ook voor een leven vol spanning, opwinding en plezier. En last but not least: niet geschoten is altijd mis.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant