Meetje bij meetje

Een poosje geleden was ik geveld door griep. Ik voelde me beroerd, was snotterig en had hoofdpijn. Een paar jaar geleden waren alle alarmbellen gaan rinkelen, maar inmiddels schrikken we er niet meer zo van, althans ik niet. Ik gaf me eraan over en constateerde dat ik dat ook wel eens lekker vond.

Mijn neefje werd 8, vierde zijn verjaardag en ik kon dus niet van de partij zijn. Dat vond hij jammer en ik kreeg van hem een kaartje, heel lief. Er stond op: ‘Liefe Sjak, mama zij mij dat jij een meetje ziek ben, jammer dat je nie komp op mij feesje’
Het kaartje ontroerde mij, ik vond het heel lief van hem. Tegelijkertijd zag ik wat assimilaties: zogenaamde fonologische processen, waarbij delen van klanken verbonden worden met aangrenzende klanken. Met andere woorden: medeklinkers passen zich aan (bij de uitspraak) aan andere medeklinkers. Voorbeelden zijn er veel. Zo hebben de mannen van Vandaag Inside (SBS 6) het zelden over voetbal, maar over voebal, vinden zij een bepaalde politicus een ombenul, zijn velen bang voor omweer, aambidden vele vrouwen die prachtige acteur en vindt mijn neefje het jammer dat ik niet op zijn feesje kom. Een historisch voorbeeld is pollepel, ontstaan uit potlepel.
Inmiddels heb ik mijn zaddoek niet meer nodig, voel me niet meer als een vaadoek, ben weer goed opgeknapt. Meetje bij meetje ben ik weer aan het werk en dat bevalt mij goed. Meetje is overigens geen assimilatie, maar een fonetische weergave van de mate waarin ik ziek was.
Ik zal mijn lieve neefje - als de tijd daar rijp voor is - leren, dat er fonetisch geen verschil is tussen zij en zei. Ik snapte wat hij bedoelde. Normaliter is dat te makkelijk, maar voor een kind van 8 vind ik dat hij het al aardig goed doet!