Afbeelding

Niet op alle slakken zout leggen

Opinie

Niet op alle slakken zout leggen

Onlangs haalde een slak het landelijk nieuws. Het levende beestje werd gevonden in een zakje (gewassen) sla. Dat zo’n bericht gesprek van de dag is, legt meteen een aantal maatschappelijke problemen bloot. 

Veel mensen lijken niet meer te weten waar het voedsel daadwerkelijk vandaan komt. We hebben een bepaald beeld van hoe de natuur moet zijn. Ik hoor de laatste tijd regelmatig de term ‘wensnatuur’ als het om ‘natuurherstel’ gaat. Het zijn allebei vreemde termen, het geeft aan dat ‘puur natuur’ echt niet meer bestaat. Op het moment dat de natuur als natuur naar ons toekomt, raken we in paniek. Dan slaan we meteen door in onze emoties. Hoewel de de roep klinkt om ‘terug te keren naar de natuur’ en om ‘meer biologisch te eten’ levert een slak in de sla onmiddellijk een trauma op. 

Dit akkefietje toont ook weer eens aan dat we niet meer accepteren dat er nou eenmaal fouten worden gemaakt. De schuldigen moeten worden bestraft. En om die schuldigen te straffen, zoeken we meteen de media op. Dan kun je immers veel mensen laten meedelen in het onrecht dat jou is aangedaan. De media brengen zo’n gebeurtenis vervolgens als groot nieuws en gaan helemaal mee in het verhaal van het slachtoffer. Zouden ze sommige mensen niet tegen zichzelf in bescherming moeten nemen?

Tja, slakken eten sla. En hoewel we het niet nodig vinden om schapen, kalveren en veulens tegen de wolf te beschermen, mag een slak niet meer een groen blaadje verorberen. Wat denk je trouwens dat er met slakken gebeurt die machinaal uit de sla verwijderd worden? Met dieren zonder knuffelgehalte hebben we geen medelijden.

Mijn vader had een moestuin, het was zijn lust en zijn leven. Als hij ‘s avonds van zijn werk thuiskwam, ging hij eerst even in de moestuin kijken en kwam dan ons begroeten. Soms aten we een paar dagen hetzelfde, omdat elke groente zijn eigen tijd heeft om te groeien en verse groenten nou eenmaal het lekkerst zijn. De sla moest goed gewassen worden omdat er nou eenmaal beestjes in konden zitten. Ik kan me herinneren dat er een snufje zout bij het water ging en de sla er even in moest blijven liggen. Terwijl andere moeders in de zon lagen, stond mijn moeder op warme zomerdagen in de keuken te zweten om boontjes en andijvie te blancheren, zodat ze ingevroren konden worden. Van het fruit, zoals bosbessen, aardbeien en knoebels (kruisbessen) maakte ze jam. Het weer, en niet een landbouwkalender, bepaalde wanneer gezaaid en geoogst werd.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant