Column Grenzeloos: Langs de lijn

Als gevolg van Covid-19 is het een hele tijd stil geweest aan de overkant. Maar onlangs hoorde ik de vertrouwde geluiden weer uit de luidspeakers komen als opwarmer voor de thuiswedstrijd van ‘t Peeske in Beek. Daarmee is voor mij de zondagmiddag in ere hersteld want die associeer ik sinds onheuglijke tijden met (amateur)voetbal.

Voetbal speelt een belangrijke rol in mijn leven. De liefde voor het spelletje kreeg ik met de paplepel ingegoten. Mijn vader nam me als kind altijd mee naar thuiswedstrijden van Go Ahead in Deventer. Supporters van de thuisclub en die van de bezoekers stonden gewoon naast elkaar. Dat kon toen nog.
Tijdens die wedstrijden zag ik mijn vader transformeren in een andere man. Hij ging volledig op in het duel, gooide zijn ziel en zaligheid erin, schreeuwde te pas en te onpas en vrat soms van pure zenuwen zijn zakdoek op. Als zijn club gewonnen had, was hij zo blij als een kind, bij verlies daarentegen was er ‘s avonds geen land met hem te bezeilen. De clubliefde heeft hij op mij overgebracht. Al verhuis je naar andere delen van het land, Go Ahead is nooit uit mijn hart verdwenen.

Profvoetbal volg ik – op zondagavond nog altijd met het bord op schoot - via de televisie, amateurs vanaf een plek langs de lijn. Heel wat middagen heb ik, soms kleumend van de kou en nat van de regen, op die manier doorgebracht. Geen punt, dat hoort er bij. Bovendien is het een ideale manier op om je hoofd leeg te maken.

Daarnaast gebeurt er altijd wel wat op of rond het veld. Waar ik ook kom, de scheids- maar vooral de (club)grensrechter heeft het gedaan. Ze zijn voor sommigen de ideale uitlaatklep om hun opgekropte woede en frustratie op af te reageren.

Wat het arbitrale trio soms naar zijn hoofd krijgt is niet misselijk; van de drie h’s, hoerenjong, homo en hondenlul tot ‘Hé grens, steek die vlag maar in je reet’. En dat elke zondag. Je moet als scheids of grens wel heel veel van het spelletje houden, heel sterk in je schoenen staan en een dikke olifantshuid hebben, anders red je het niet op het sportveld.

Heel wat jaren geleden, toen Babberich – destijds de Trots van de Liemers - nog in de hoofdklasse speelde, betrad een vrouw in scheidsrechterstenue het veld. Een vrouw! 

Het vaste groepje arbiter-bashers had het er maar moeilijk mee. Hoe moesten ze die muts aanpakken? Vrouwen hebben natuurlijk geen verstand van voetbal, maar veel verder kwamen ze niet. Bovendien floot ze een onberispelijke wedstrijd. Het bleef die hele middag opvallend stil langs de lijn.

Misschien is dat de oplossing voor de problematiek op en rond het velden, zeker als je denkt aan de jongste excessen in de eredivisie; vrouwen als arbitraal trio. Weliswaar verhoogt ‘t het testosterongehalte maar tegelijkertijd haalt het een hoop kou en agressie uit de lucht.

Tekst: Henk Waninge