In de mallemolen van het leven

Je vraagt je af hoe iemand het bedenkt. Alle paarden moeten uit de draaimolen. Hoe kan iemand serieus de link leggen tussen een draaimolenpaard en een echt paard. Dat moet bedacht zijn door iemand die niet eens met levende dieren is opgegroeid. Als kind wilde ik in de draaimolen alleen maar op het paard. Later werd ik een echt paardenmeisje. Heerlijk om zo’n dier te verzorgen en het rijden was echt plezier voor twee!

En waar ligt dan de grens? Ik denk even aan de achteloos in een hoek gegooide knuffeldieren en babypoppen. Het erge is dat de grens niet ligt bij levenloze dingen, maar dat het een voorbode is op wat deze extreme organisatie echt wil: Het totaalverbod op het houden van dieren in het algemeen en paarden in het bijzonder.

Deze mensen snappen niet dat je met dieren samenwerkt en kunnen zich niet voorstellen dat dieren dat leuk vinden. En het zal best eens gebeuren dat een dier geen zin heeft om te ‘werken’. Dat hebben wij mensen ook weleens niet. Sommige werknemers doen dag in dag uit werk dat ze niet leuk vinden. ‘Mensen kiezen er zelf voor, dieren niet’, gaat echt niet altijd op. PETA stelt paardrijden gelijk aan dierenmishandeling. Net als mensen verschillen paarden van karakter. De wedstrijdpaarden die de top bereiken, laten zich in de ring graag van hun beste kant zien. Aan de manier van lopen, zie je dat ze genieten van de bewondering van het publiek. Sommige paarden zijn leergierig, ze hebben een nieuw trucje zo door. Anderen leren het nooit. Net als bij mensen eigenlijk.

Mensen denken vaak te weten wat dieren ongelukkig maakt. Dat een dier in het wild gelukkiger is dan in een dierentuin of hertenpark. Dat circusdieren ongelukkig zijn. Ik heb zelfs al weleens te horen gekregen dat een hulphond zielig is. Iemand werd boos op mij, omdat de aspirant blindengeleidehond die ik coach niet aan de riem met zijn hond mocht spelen: “Zo zielig dat het geen echte hond mag zijn.” Weet je wat pas echt zielig is? Als je helemaal niets doet met je huisdier.

Je kunt natuurlijk denken dat het idee om dieren uit draaimolens te verwijderen zo idioot is dat zo’n extreme organisatie geen voet aan de grond krijgt. Maar hebben we dat niet al vaker gedacht? Hebben we niet ooit gezegd dat het nooit zou lukken om mensen van het roken af te krijgen? Dat zwarte piet nooit zou verdwijnen? Dat we altijd respect zouden hebben voor boeren? Onder druk van een schreeuwende minderheid verdween eerder al Monsieur Cannibale uit de Efteling. Dat je mensen niet wilt kwetsen, snap ik. Maar ik vind het ook kwetsend om voor racist of dierenbeul uitgemaakt te worden. Telt dat dan niet?