Bergopwaarts

Half april zijn mijn echtgenote en ik uit eten geweest in restaurant Het Montferland. Dat was een bijzonder moment gezien de voorgeschiedenis. De laatste keer daarvoor dat we daar waren, bovenop die heuvel in het Bergherbos, was op 13 januari 2017. Hoe weet ik dat zo precies? Er vielen die dag een paar dingen op. Zo waren we de enige klanten. Verder: toen ik met mijn pinpas wilde betalen, bleek dat niet mogelijk door een probleem met de internetverbinding. Er zat weinig anders op dan af te spreken dat ik het bedrag per omgaande zou overmaken. Ongemakkelijk, allemaal. Betalen deed ik dezelfde avond nog en ik stuurde er een e-mail achteraan: of het geld binnen was. Ik kreeg netjes antwoord en dat was dat. (En door de overboeking en de e-mail heb ik de exacte datum kunnen terugvinden.)

‘Wat zou er nu gebeuren met die prachtige plek?’

Het meest opvallende gebeurde een paar weken later. Buren vertelden ons dat het restaurant was opgedoekt. Wij perplex. Waren we te gast geweest bij een stervend bedrijf. Wie weet waren we wel de laatste klanten geweest. We gingen ons haast schuldig voelen en in elk geval hadden we te doen met de
eigenaar, Lennart Zinger, die we altijd een reuze aardige man vonden. We zijn voor alle zekerheid wezen kijken en inderdaad, de zaak was op slot. Wat zou er nu gebeuren met die prachtige plek? Wij hoopten dat er weer iets met allure zou komen. Het logo van McDonalds leek ons daar minder op zijn plaats, bijvoorbeeld. Sinds kort weten we het dus: na een ingrijpende verbouwing van een jaar is er een nieuw begin. Er is een nieuwe eigenaar en de oude eigenaar, die aardige meneer Zinger, is nu gastheer. Wij hebben ons daar ouderwets laten verwennen, buiten op een prachtig gerenoveerd en vergroot terras, in april nota bene. Nieuw is onder andere dat je er behalve je auto ook je paard zult kunnen parkeren – een teken dat nieuwe doelgroepen worden gezocht. En pinnen kan gelukkig ook weer. Dat komt goed, daar op die heuvel.